Krótkie formy pt. 1

         Lubiłam patrzeć na niego, kiedy spał.  Wydawał się wtedy taki spokojny i bezbronny. Zastanawiałam się czy ma miłe sny, czy może jestem ich częścią. Kiedy patrzyłam na niego po raz ostatni, wyglądał podobnie, był cichy i nieruchomy; jakby spał.  Pamiętam, że miałam nadzieję, że coś jeszcze do mnie powie: że mnie kocha, że będzie tęsknić. Ale on jedynie wpatrywał się we mnie smutnym, pozbawionym życia wzrokiem. Chciałam przeprosić go za ten cholerny samochód, który wbił go w sklepową witrynę, za to, że musiał cierpieć, jednak głos ugrzązł mi w gardle. Pochylałam się nad nim jedynie, z ustami rozchylonymi, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

             Kiedy karetka zabrała jego ciało, nie wiedząc co ze sobą począć, bezradnie rozglądałam się po sklepowej wystawie. Jednak ani ceramiczne figurki, ani porcelanowe talerze, ani szklane kule nie wyglądały już anielsko, czy uroczo, splamione szkarłatem, wnikającym w każdą szczelinę.

"Numb"