List w Butelce

Chłodne, wrześniowe powietrze uderza mnie w twarz, kiedy z całych sił pędzę wprost przed siebie. Pedały stawiają nieznośny opór zmęczonym już nogom. Nie zastanawiając się, hamuję i zsiadam z roweru; kątem oka dostrzegam, że Tommy, mój najlepszy przyjaciel, idzie w moje ślady i zatrzymuje się.

– Czy coś się stało? – pyta. Kiwam jedynie głową, obejmując wzrokiem otaczający nas krajobraz. Stare pole, należące niegdyś do wdowy Gillespie jest miejscem zabaw i spotkań dla całej okolicznej młodzieży i dzieci. Podziwiam je, porośnięte dziką trawą i krzakami, skąpane w blasku jesiennego słońca.

Nagle słyszę za sobą krzyk Tommiego. Odwracam się gwałtownie, zastanawiając się, co mogło wyprowadzić z równowagi mojego, zazwyczaj spokojnego i opanowanego, przyjaciela. W jego oczach dostrzegam iskry ekscytacji i blask niezrozumiałego niepokoju, kiedy podbiega do przecinającego równinę strumyka, zaledwie kilka metrów przed nami. Dołączywszy do niego, dostrzegam, co zwróciło uwagę kolegi.  Wśród mułu i kamieni tkwi bowiem szklana butelka, a w jej wnętrzu wyraźnie widać zwiniętą w rulon kartkę. Czuję, jak moje serce gwałtownie przyspiesza, kiedy Tommy wyciąga znalezisko.  

– Charlie… – zaczyna nieco niepewnym głosem i wyciąga do mnie dłoń z naczyniem.

– O nie! Ty to otwórz! – uśmiecham się zawadiacko, ale przyjmuję od niego szklaną manierkę – Boisz się? – rzucam łobuzersko wyzwanie, lecz poważnieję, kiedy Tommy wwierca we mnie wyczekujące spojrzenie. Sięgam dłonią do korka, jednak nim otwieram flaszkę, waham się chwilę. Ogarnia mnie podłe przeczucie, że na zwitku papieru może być napisane dokładnie wszystko i zaczynam rozumieć obawę przyjaciela. W końcu jednak odkorkowuję butelkę i rozwijam kartkę.

Obaj pochylamy się i mrużymy oczy, bo odczytać pochyłe, zamazane pismo. Pośród nieznanych nam znaków, widnieje jedno zdanie, które zdolni jesteśmy odszyfrować. „Kruk zakrakał: Nigdy już.”.

Dreszcz przebiega wzdłuż mojego kręgosłupa, kiedy z moich własnych ust rozbrzmiewają tak dobrze znane słowa. Tommy podnosi wzrok znad kartki; brązowe tęczówki pokrywa szkliste bielmo, oczy lśnią mu jak w gorączce, kiedy zachrypniętym głosem recytuje: „Lękiem się o serce otarł szelest purpurowych kotar, Grożąc cieniem, mrożąc drżeniem, które niosło się przez gmach” . Nie wiem, czy to przez sposób, w jaki mój przyjaciel mówi ten znany mi fragment, czy też dlatego, że powietrze przeszył chłodny powiew, ale mam wrażenie, że  nagle coś się zmienia, coś jest inaczej. Wpatruję się w pergamin,  a dłonie drżą mi z każdą chwilą mocniej.

– Tomasie Mansonie – mruczę niewyraźnie – Przerażasz mnie.

Chłopak uśmiecha się szelmowsko, przeczesując dłonią burzę kasztanowych włosów. Ten gest przypomina mi, że to wciąż jedynie mój przyjaciel, że nie mam czego się bać

– Uczyłem się tego na kółku teatralnym – rzuca. Przewracam oczami, ze świstem wypuszczając powietrze z płuc.

– Bardzo śmieszne. – stwierdzam z wyrzutem, mnąc kartkę w dłoni. – Czy rozumiesz w ogóle, o czym jest ten wiersz? – prycham, wbijając w chłopca pytające spojrzenie. Powoli kiwa głową w zaprzeczeniu, a ja przybieram tryumfalny uśmiech, dumny, że przynajmniej jeden raz mogę zabłysnąć wiedzą. – Opowiada o powolnym popadaniu w szaleństwo.

Rysy twarzy Tommiego  gwałtownie tężeją, poważnieje, jakby w jego głowie zrodziła się jakaś niebanalna myśl. Pomysł, który, nie wiedzieć, dlaczego, ale musi być bezwzględnie zrealizowany. Odwraca się w kierunku miasteczka.

– Gdyby butelka płynęła z nurtem, nie zatrzymawszy się, trafiłaby do sadzawki w ogrodzie pana Addamsa - stwierdza, marszcząc brwi tak mocno, iż niemal schodzą się nad nosem.

– Jednakże….  gdzie ten strumyk się zaczyna? – mówiąc to, wzruszam ramionami, a dłonie bezładnie opadają mi wzdłuż boków; rozumiem, o co chodzi mojemu przyjacielowi: tam, gdzie strumyk ma swoje źródło, tak ktoś musiał wrzucić doń butelkę.    - Chyba sięga aż do sąsiedniego miasteczka - sugeruję po chwili niepewnym tonem.                                                

– Czy byłeś tam kiedyś? – mój przyjaciel wydaje się być nieobecny, zadając to pytanie a wzrokiem wodząc wzdłuż rzeczki. Nie odpowiadam mu, to zbędne. Obaj doskonale wiemy, że nikt nigdy nie zapuszcza się w tamtą stronę.  Chłopak wyszczerza zęby w wilczym uśmiechu, nie musi nic mówić, bym zrozumiał, co ma na myśli. Mam ochotę zaoponować, jednak jakiś nieznany dotąd instynkt nakazuje mi zgodzić się, ze wszystkim, co zaproponuje. 

– Co masz w plecaku? – pyta Tommy. Zastanowiwszy się chwilę, zaczynam wymieniać: kanapki, ciastka, wodę, trochę pieniędzy, latarkę, bilet autobusowy. Zdaję sobie sprawę, że moja lista nie jest zbyt imponująca, jednak mój kompan wydaje się w pełni usatysfakcjonowany. Z aprobatą kiwa głową, po czym odsuwa się parę kroków i podnosi z ziemi swój rower. Dołączam do niego, dorzucając kartkę i butelkę do mego wąskiego ekwipunku, wciśniętego w oliwkową kostkę. Skinieniem głowy daję koledze do zrozumienia, by jechał pierwszy. Zadowolony rusza, a ja zaraz za nim.

Nie mija więcej niż dwadzieścia minut, gdy przed nami pojawiają się pierwsze budynki otoczone drzewami; strumyk wiedzie nas wzdłuż spękanej drogi, przez las.

Niemal wpadam na Tommiego, gdy ten, ni stąd ni z owąd, zatrzymuje się przede mną. Odwraca się do mnie i wskazuje palcem na ledwo widoczny między drzewami drogowskaz. Brudne, najprawdopodobniej niegdyś białe litery zlewają się z ciemnozielonym tłem znaku tak, że z trudem udaje mi się odczytać nazwę. „Ciche Wzgórze”.

– Chwytliwa nazwa dla miejscowości turystycznej. – zagaduję, jednak kompan, nie odpowiadając, ponownie rusza przed siebie. Wzdychając ciężko, podążam za nim.

Wpatrując się w plecy jadącego przede mną Tommiego i rozmyślając o sprawach nieistotnych, nagle zdaję sobie sprawę, że mimo, iż jest dopiero godzina pierwsza po południu, to im bardziej zagłębiamy się w tajemniczym miasteczku, tym ciemniejsze zdaje się być niebo a powietrze wokół nas coraz cięższe i gęstsze.  Moje kontemplacje przerywa gwałtowny krzyk mojego towarzysza: - Zatrzymaj się! Niewiele myśląc, z całej siły naciskam na hamulec, z trudem utrzymując równowagę. Przed nami przez ulicę przebiega smukła postać. Czarny płaszcz spowija kobiecą sylwetkę niczym skrzydła kruka, powiewając na nią. Nim zdążam zorientować się, co dokładnie dzieje się wokół mnie, osoba, czy też istota, znika w ciemności, wśród drzew. Stojący parę metrów ode mnie kolega, odwraca się w moim kierunku. Dostrzegam jego blade, przerażone oblicze.

– Cholera… – szepcze - widziałeś jej twarz?

Czuję na karku chłodny dotyk przerażenia. Kiwam głową w zaprzeczeniu, bo nie widziałem nic, poza jej płaszczem. Tommy patrzy na mnie, wciąż wyraźnie wystraszony, ale w jego oczach dostrzegam coś poza przerażeniem: zgubną ciekawość.

– Błagam cię – jestem niemal zaskoczony, jak marnie i słabo brzmi mój własny głos - błagam cię, nie idź tam.

– Oj tam, zaczekaj tu! – odpiera moje błagania tonem nadzwyczaj  stanowczym. –  Zaraz wrócę – dodaje kategorycznie, a ja nie dowierzam. Jak to możliwe, że w jego głosie ani trochę nie przebrzmiewa strach, tak doskonale widoczny w jego oczach? Otwieram usta, by coś powiedzieć, jednak nim cokolwiek wydostaje się z mojego gardła, chłopiec znika w ślad za przedziwną postacią.

Stało się, jestem zupełnie sam w ciemności. Mijają minuty, a ja mogę przyznać, iż przeżywam właśnie najdłuższy kwadrans swojego życia. Nagle, pchnięty gwałtownym impulsem porzucam rower i wbiegam do lasu. Każdemu mojemu krokowi towarzyszy szelest liści i trzask małych gałązek, przerywające niemal namacalną ciszę. W pewnym momencie moje uszy wyłapują jakiś nieznany dotąd dźwięk, co więcej, dochodzę do wniosku, że jest on coraz bliższy. Obracam się niepewnie, a mój okrzyk rozdziera powietrze. W moim kierunku zmierza postać w czerni, jej powarkiwania nie zwiastują przyjemnego spotkania. Odwracam się na pięcie i puszczam się biegiem. Gałęzie drzew chłostają mnie po twarzy, rozcinając skórę policzków, drażniąc oczy.

Pędzę przed siebie, bojąc się chociażby sprawdzić, czy istota wciąż podąża za mną. W pewnym momencie stwierdzam, że las przerzedza się, by w końcu ustąpić asfaltowi. Stopy pieką, nieprzyzwyczajone do tak ekstremalnych wyścigów, zwalniam więc, z ulgą stwierdzając, że ten wyścig udało mi się wygrać. Podążam teraz spokojnie ulicami wyludnionego miasteczka.

– Nie jest źle - mruczę sam do siebie – nie jest źle, Charlie, jesteśmy… gdzieś. Teraz trzeba tylko znaleźć Tommy i możemy wracać. Kiwam głową potakująco, zadowolony z własnego planu. Chwilę maszeruję przed siebie, po chwili jednak postanawiam dogłębniej zbadać okolicę i zakręcam w najbliższy zaułek. Bez dłuższego zastanowienia, mogę stwierdzić, że stoję właśnie na parkingu lub podjeździe, jednak ciemność wokół mnie staje się tak głęboka, że z trudem dostrzegam cokolwiek dalej, niż metr wokół siebie. Sięgam więc do plecaka i wyciągam latarkę. Przez moment mocuję się z przełącznikiem, nim udaje mi się włączyć urządzenie. Snop światła pada na stojące nieopodal drzewo... Z mojego gardła wydobywa się przeciągły wrzask, gdy dostrzegam wciąż jeszcze wierzgającą nogami postać, powieszoną na gałęzi drzewa. Krzyczę ponownie, a oczy wisielca, okropne, przekrwione zwracają się ku mnie, nim ciało zastyga w bezruchu.

Targany paniką, cofam się, a nogi plączą mi się tak, iż jestem niezdolny do biegu. Zataczając się, wpadam do najbliższego budynku. Kiedy drzwi zamykają się za moimi plecami, czuję się względnie bezpieczny. Oddychając  ciężko, rozglądam się wokół. Znajduję się w przestronnej poczekalni, w rogu stoi podłużna lada, ściany, pod którymi stoją krzesła, pokryte są spękaną, białą farbą, podłoga natomiast wyłożona jest nadgryzionymi przez czas kafelkami. Światło ostatniej, migającej żarówki pada na samotną tablicę korkową. Podchodzę doń niepewny i przyglądam się przywieszonym na niej informacjom. Na samej górze, ponad informacją

o możliwości sprzedania organów i kuracji antybiotykowej, wisi różowawa kartka z napisem: „Witamy w Szpitalu Alchemilla!”.

Westchnąwszy ciężko, powłócząc nogami oddalam się od anonsów

i zasiadam na jednym z plastikowych krzeseł. Z opuszczoną głową, wbijam wzrok we własne buty, czując, jak w oczach zbierają mi się łzy.

Jestem zupełnie sam w opuszczonym miasteczku. I nie rozumiem, co się dzieje.

Nagle, coś porusza się pode mną. Spod krzesła, na którym siedzę, powoli wysuwa się dłoń. Biel kości przebija przez strzępki zdartej skóry, za brudnymi paznokciami widać krew. Podrywam się z krzykiem i rzucam się w kierunku drzwi. Biegnąc tak szybko, jak pozwalają mi zbolałe stopy, wpadam do lasu.

Biegnę przed siebie. Gdy widzę w oddali dwa rowery leżące na asfalcie, słyszę za sobą głos: – Charlie, czy to ty?!

Odwracam się i dostrzegam biegnącego w moim kierunku przyjaciela.

– Tommy! – odkrzykuję, a w moich oczach wstydliwie zbierają się łzy ulgi. Przyglądam się przyjacielowi i wszystko rozumiem. Jego ciekawość nie została zaspokojona, nie odnalazł kobiety – kruka. 

Wsiadamy na rowery i opuszczamy pogrążone w szarości i czerni miasteczko. Powoli, ospale dojeżdżamy do skąpanej w słońcu łąki, jednak im bliżej jesteśmy strumienia, im bliżej zieleni, tym nasze nogi szybciej naciskają pedały. Czujemy świeży powiew na twarzach, czujemy upajające zapachy jesieni. Dzisiaj już nie rozmawiamy o butelce.

Jutro czeka nas kolejny poziom. Jutro rozwiążemy zagadkę kruka.

____________________________________________________________

Witam :)

Jako pierwszy tekst na tym blogu postanowiłam opublikować to króciutkie opowiadanie. Kilka osób pewnie je kojarzy, ponieważ pojawiło się ponad rok temu na Lodowych Kwiatach. 

Jest to stary tekścik, który napisałam gdzieś na początku gimnazjum (nie jest więc szczególnie dobry, hehe. Nieśmieszne.). Oraz UWAGA napisałam go na lekcję polskiego i dostałam 4- :')

Opowiadanie to jest zainspirowana z serią gier Silent Hill, którą to serię polecam każdemu, kto lubi gry, horrory i osobliwości. (Miałam wtedy straszną fazę na SH i nawet miałam w pokoju plakat z Pyramid Head)

Jeśli spodobał wam się ten tekst, lub przeciwnie - ani trochę do was nie przemówił - nie zapomnijcie zostawić komentarza poniżej.
A teraz w bonusie: moje top 4 najsmutniejsze piosenki, idealne, żeby wpędzić się w jesienno-zimową depresję (działa nawet wiosną).
4. Everything Dies
3. So Far Away
2.Gone with the Sin
1. Snuff
Przepraszam. Musiałam.

Pozdrawiam was bardzo cieplutko (zwłaszcza teraz, kiedy tak zimno i mokro jest na zewnątrz),
Possessed