~*~

Teraz to będzie śmietniczek, pełen moich opowiadań

* * * 

"Atramentowy" czyli krótka forma inspirowana kolorem

Nie zapomnę nigdy tej zimowej nocy, kiedy pierwszy raz wyciągnęła rękę w moim kierunku, żeby odsunąć mnie od siebie. Nie wiedząc co zrobić, zaparłem się w miejscu, nie chcąc pozwolić jej nas rozdzielić. Każda komórka mojego ciała, każdy mięsień i każde zakończenie nerwowe krzyczało, że powinienem przyjąć ten akt łaski; że jeśli zostanę, pociągnie mnie za sobą na dno, tłukąc mi po drodze zęby. Kolorowy nieboskłon nad naszymi głowami rozrósł się w nieskończoną mapę, na której spiętrzyły się lądy, oceany i morza, które nigdy nie miały zostać odkryte, zaznaczone jasnymi szlakami gwiazdozbiorów, lśniącymi liniami gwiezdnego pyłu. Powietrze wokoło było ciężkie i gęste, a każdy oddech wypełniał płuca setkami tnących igiełek mrozu. W jej wielkich oczach lśniły łzy.

Rozejrzałem się wokoło, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, byleby tylko nie patrzeć na jej smutną twarz o białych policzkach i spierzchniętych wargach. Chodniki były wilgotne, a w płytkich kałużach odbijały się światła ulicznych latarni; usłane były opadłymi i mokrymi od śniegu gwiazdami. Zastanawiałem się, czy kosmos płodzi je na swoje podobieństwo.

W końcu oparła czoło o moje ramię, jakby chciała się przytulić, ale zabrakło jej siły, by opleść mnie ramionami. Znów wbiłem wzrok w brukowe płytki pod swoimi stopami, przyglądając się im uważnie i przenikliwie, analizując je z punktu swojego ograniczenia. Staliśmy tak przez wiele odurzająco długich sekund, oparci o siebie, jak niezdolni do samodzielnego stania. A ponad naszymi głowami rozciągało się ugwieżdżone niebo, atramentowe, jak siniec pod jej okiem.

Każdy jest jakoś pokaleczony